Üyelik Kapat

Yaşama sıkıntısı

yaşayacak kadar güzel ya da ölecek kadar kötü hiçbir şey yok hayatımda. aslında hiçbir şey yok. hayatımda hep bir şeylere tutunma ihtiyacı hissediyorum. bu genelde bir insan oluyor. ya da bir kaç insan fark etmez. bütün odak noktam hayatımın odağı o kişi oluyor.
19 yaşındayım üniversite 2.sınıfım. 2 senedir derslerimin çoğundan kaldım. okula gitmek istemiyorum çünkü. okuduğum bölümü isteyerek yazdım. ve bu bölümü okumak da istiyorum ama okumak için bir çaba gösteremiyorum. kendime bir hayat kuramadım. dönüp baktığım zaman bir hayatım var diyemiyorum. sadece yaşıyorum. nefes alıyorum. varım ama bir hayalet gibi. ve bunun hep böyle kalacağını düşünüyorum. yapacak bir şeyler bulmaya çalışıyorum. iş aramayı düşünüyorum, ya da bir kursa gitmeyi. ama vazgeçiyorum. kitap okumak film izlemek müzik dinlemek arkadaşlarımla vakit geçirmek hiçbiri zevk vermiyor. yapmaya değer hiçbir şey bulamıyorum ve bu beni çok rahatsız ediyor. korkularım arttı. eskiden de var olan kapalı alanlarda kalma, bir yerden çıkamayacağımı bir durumdan kurtulamayacağımı düşününce nefes alamadığımı hissediyorum. bazen otururken her şeye yabancılaşıyorum, yanımdaki insanlara ortama kendi bedenime. farklı bir boyuttaymış gibi hissediyorum ve asla normale dönemeyecekmişim gibi geliyor. çıldıracağımdan, delireceğimden korkuyorum. elimde olmadan o an ölmekten korkuyorum. ama ölmek aslında beni o kadar üzmez normalde. çok fazla uçağa binmeme rağmen geçen gün bineceğim sırada yerimden kalkamadım. nefes alamadım, midem bulandı ve çok zor uçağa bindim. ve çok dengesizim. bu dengesizlik beni bile rahatsız etmeye başladı. bi an mutluyken bi an nefret ve mutsuzluk dolu olabiliyorum. yalnız kalmaktan çok korkuyorum. ve bi o kadar da yalnız hissediyorum. arkadaşlarım var. ailemle aram iyi. ama sanki hepsinin bir hayatı var ve ben hayatım için onların yanımda olmasına mecburmuşum gibi. ve bu durum beni çok rahatsız ediyor. bilmediğim belirsiz olan şeylere dayanamıyorum. beklemek beynimi kemiriyormuş gibi. ama beklemekten de kendimi alamıyorum. kendimi bir şeylere ikna etmeye çalışıyorum bazen. herkesin hayatının benzer olduğunu, okula işe gittiklerini belki hobileri olduğunu arkadaşlarıyla vakit geçirdiklerini ve bu şekilde yaşadıklarını düşünüyorum. hemen hemen aynı hayatı yaşayabileceğimi söylüyorum kendime. ama bu söylediklerim dikkate almadığım birisinin nasihatleri gibi geçip gidiyor. düşüncelerimi zihnimi kendimi kontrol edemiyormuşum gibi. kafamın içinde tartışan iki farklı ses var gibi sürekli. ve bu beni yoruyor. yaşamaktan zevk alamayıp intihar etme klişesini de düşünüyorum bazen. ama istediğim ölmek değil. yaşamak da değil belki. ne istediğimi bilmiyorum. okula gitmediğim için kendimi aileme karşı sorumlu, suçlu hissediyorum. ki hissetmem de gerekiyor farkındayım. ama bu bir şeyi değiştirmiyor. okula gitmeyip yaptığım bir şey de yok. sadece oturup sıkılıyorum. hayatımda hep birileri hayatıma girdi çok güzel şeyler yaşadım ve gitti. hep beklememi söyleyen insanlar oldu. dönmesini beklememi. ve hep bekledim. ve bu beklemeler artık dayanılmaz bir hale geliyor benim için.ama beklemekten de vazgeçemiyorum. kendimi anlamıyormuşum gibi geliyor. çözememişim gibi. kafamın içinde giremediğim bir bölüm varmış gibi. bütün düşünceler oraya sıkışıyor sanki, ve hiç çıkamıyorlar. belki de çıkıyorlar ve çıkmış hali budur. bilmiyorum. ama bu bütün sorunlarımın bir çözümü olsun istiyorum.

Bu Soru Hakkındaki Görüşler
  • Yaşama sıkıntısı

    Psikolog
    Sevgin ESEMENLİ

    23-12-2014 İsim Soyisim : Sevgin ESEMENLİ

    Sevgili İlknaz hepimizin iştediği yaşam amacımızı keşfetmek değil mi zaten. bunu yapmak o kadar kolay değil sadece.. Kendin için bir şey yap bir psikologla görüş. detaylı bakılırsa çözüm kaçınılmazdır ama lütfen mucize de bekleme. Sen kendine yardım etmek için bir adım atarsan arkası gelecektir. Göreceksin ki yokuşun ardı çok güzel bir vaha.

    Bana ulaşmak isterseniz 444 50 64 den randevu talep edebilirsiniz. Uzm. Psk. Sevgin ESEMENLİ