Üyelik Kapat

Olur olmadık şeyleri yemek ve yalnızlık

Meraba. Yaşım 15. Çevremdeki insanlar, hocalarım, akrabalarım bana yaşıtlarıma göre daha olgun olduğumu söylüyor ama bence bu konu tartışılır. Bende 2012-2013 yılları arasında sürekli kalem ucu yeme isteği oluyordu. Doktora gittim ve demir eksikliği olduğunu söyledi. Sonra bana verdiği ilaçlarla vs. düzeldim ve ucu bıraktım. Ama 2014 yılı başlarında bu kalem ucu yeme isteğinin tekrar gelmesiyle beraber bunun yanında bende sürekli beton, taş, naftalin, kireç, çimento, harç vs. şeyleri yeme ihtiyacı oluyor. Artık bu benim için bi istek değil ihtiyaç gibi. Bunun için tekrar demir eksikliğinden şüphelenip doktora gittim. Bana, bende demir eksikliği olmadığını, psikoloji yada nöroloji bölümüne gitmemi söyledi. Başlarda uç, taş gibi şeyler yemek bana tuhaf gelmiyordu ama kireç, çimento, naftalin gibi şeyler yemeye engel olamamak beni korkutuyor. Psikolojik sorun olarak 15 yaşıma kadar hiç gerçek bir dostumun olduğunu düşünüyorum. Fazla seçici değilim sadece üzgünken, sinirliyken, umutsuzken ve daha pekçok halde yanımda olduğunu hissettirebilecek bir dost istiyorum ama olmadı. Şimdiye kadar benim için gerçek dost bu dediklerim farklı olaylarla bana ihanet etti veya affedemeyeceğim derecede çok kırdı. Umutsuzluk ve güvensizlik bende artınca intihar düşündüm, hatta buna kalkıştım da… Bi defa 15 kadar ilaç almıştım ama hiçbir etki olmadı, sigaraya başlamayı düşündüm ama bi şekilde engel oldum kendime… Beni kıranlara karşı da yaptığım çok büyük hatalar yok. Suç bende mi? diye düşünüyorum ama kötü olaylarda karşı taraftan daha az suçluyum karşımdaki insanlar ya halden anlamaz, yada empati kurmayı bilmez kişiler.. Bendeki sorun da karşıdakini üzmeye korkmak. Bu yüzden sert tepkiler de veremiyorum. Hep ezilen taraf oluyorum. Gittikçe geriliyorum ve sıkışmış gibi hissediyorum. Dıştan sert görünüyorum ama aslında aşırı kırılganım. Kimsenin beni duymayacağı, görmeyeceği yerlerde ağlarım. Allaha canımı alması için dua ettiğim de oldu. Beni az da olsa rahatlatan tek şey müzik. Aileme yada en azından anneme sorunlarımı anlatamam. Nedenini bilmiyorum belki de tepkilerinden çekiniyorum. Tepkileri sert olmaz aslında. Müzik benim için iyi bir dost ama yetersiz.. Psikolojim bozuldukça kötü şeyler düşünüyorum ve başta söylediğim şeyleri yemeye başlıyorum, bırakamıyorum.. Ne yapacağım? Ne yapsam düzelirim? Derslerimde başarılıyım, hatta sınıf birincisiyim ama bu bile bana haz vermiyor artık.. Kafam çok karışık..?? :

Bu Soru Hakkındaki Görüşler
  • Olur olmadık şeyleri yemek ve yalnızlık

    Psikolog
    Sevgin ESEMENLİ

    11-11-2014 İsim Soyisim : Sevgin ESEMENLİ

    Esra sen daha önce de bana yazmıştın…lütfen randevü al…444 50 64