Merhaba… Ben yaklaşık 69 gün önce hayatımdaki tek değerli varlık olan annemi kaybettim. Anevrizma denilen bir hastalık onu benden aldı. Annem gecenin bi vakti evde fenalaşarak komaya girdi. 5gün boyunca yoğun bakımın kapısında uyanmasını bekledim. Ama malesef bana geri dönmedi. Korkuyorum ama kendimden. Bu içimdeki güç mü sabır mı yoksa merhametsizlik mi bilmiyorum. Annemin evde fenalaşmasından toprağa verilişine kadar her anında yanında oldum. Ona dokundum öptüm. Ama bi iki damla dışında gözlerimde yaş gelmedi. Çok tuhaf hissediyorum. Etrafımda annem için ağlayan herkesi yalancı gibi görüyorum. Benom canım gitmişken benim hala bu kadar dik durabilmem normal midir? Tuhaf ama huzur var içimde o rahatmış gibi hissediyorum gittiği yerde… Ve ben bunu o yoğun bakıma girdiği ikinci gün hissetmeye başladım… Anlayamadığım bazen annem hiç olmamış gibi hissediyorum bazen de özellikle geceleri onu çok özlüyorum… Sesini unutmak üzereyim. Canım yanıyor…
| Bu Soru Hakkındaki Görüşler |
Aile Danışmanlığı, Anksiyete, Cinsel Sorunlar, Çocuk Psikolojisi, Depresyon, Eğitim Danışmanlığı, Ergen Psikolojisi, Fobiler, Kişilik Bozuklukluğu, Kişisel Gelişim, Panik Atak, Pedagog, Psikolojik Sorunlar, Stres, Uyku Sorunları, Yetişkin Psikolojisi,
Psikolog
Sevgin ESEMENLİ
Sevgili Su bu tip duygulanımların yas dönemlerinde olması kaçınılmaz ve normaldir. Yasını yaşayacaksın. Destek istersen bana ulaş…444 50 64 Uzm. Psk. Sevgin ESEMENLİ