Merhaba. Nereden başlıyacağımı bilmiyorum. Çocukken çok mutluydum. Çok saftım. 13-14 yaşlarıma geldiğimde annem ve babam ayrı yaşamaya başladılar. Önce annemle birlikte kalıyodum sonra maddiyattan dolayı babamın yanında kalmaya başladım. Babamla hiç anlaşamam. O egoist ve bencil biridir. Kendinden başkasını düşünmez. Aileme hiç bi zaman kötü olduğumu göstermemeye çalıştım. Ama çok üzülüyordum. Sonra farklı şeylerle ilgilenmeye çalıştım. Ailemden göremediğim ilgiyi başkalarında aradım. Yakınımdaki insanlar yakışıklı olduğumu söylerler. Ben kendimi hep çirkin bulurum. Hayatıma bir çok kız geldi geçti. Hiç birinde o ilgiyi bulamadım. Hiç biri sevmedi. Hep özgüven eksikliği ve bi boşlukta gibi hissediyorum. Hayatımda hiç bir yeteneğim yok. Çok yalnızım. Bi kenara atılmış eşya gibiyim. Yaşamak isteyipte yaşayamadığım çok şey var. İnsanlar çok kötü geliyolar. Ben hep iyi düşünmeye çalışıyorum. Ama çok yorgunum. Yaşım 18. Bir kaç ay sonra sınava girecem. Tek kurtuluş yolum belkide. Ama kafamı toparlayıpta doğru düzgün ders bile çalışamıyorum. Kafa dengi arkadaşım yok. Sevgilim yok. Sevenim yok. Yeteneğim yok. Tek bir yapabildiğim bişey var. Oda alkol alırım. En iyi yaptığım şey budur. Bundan başka bir artım yok. Tabi onada artı denilirse :. İnsanlar iyi ilişki kuramıyorum. Sosyal medyadan olsun veya yüzyüze. İstediğim ne varsa kim varsa ulaşamıyorum. Bıktım hayatımdan. Çok boş yaşıyorum. Böyle yaşamak istemiyorum ama hayatım böyle ilerliyor. Ne yapayım siz bana bir yol gösterin. İçimdeki bu boşluktan kurtarın beni.
| Bu Soru Hakkındaki Görüşler |
