Üyelik Kapat

Yaşam

17 yaşında lise öğrencisiyim, babam, annemi, kardeşlerimi ve beni 11 yaşındayken bırakıp gitti. 1 yıl boyunca bizimle hiç bir şekilde iletişim kurmadı. Bu da benim içimde babama karşı nefrete yol açtı. Daha sonra yaz tatillerinde babamın yanına gitmeye başladık. Bizi umursamıyor işe gidiyordu. Kardeşlerime ve bana amcamın eşi bakıyordu. Tatilimizin 2 ayı orada kalıyorduk ama babam bizimle hiç ilgilenmiyordu. Ama sorunum daha önceleri başlamıştı. Bir kız olarak en büyük kahramanım babamdı. Ve o ne yaparsa bende aynısını yapardım, şort giyerdi bende şort giyerdim. Tıraş olurdu gözümü kırpmadan onu izlerdim. Babam bizi bırakıp gittikten sonra kendim olmaya başladım ve bize yaptıklarını hatırladıkça ona hırslandım. Ondan nefret ettim. 13 yaşındayken kızlara karşı ilgi duymaya başladım. Etrafımda ki insanlar, babam, akrabalarım bunu normal olarak karşılamazlardı, bunu adım gibi biliyordum ve içime kapandım. Annemin bana kızmayacağını biliyordum ama söylemedim küçük kızının aslında küçük olmadığını öğrendiği zaman acaba ne düşünecekti kim bilir ama asla bana kızmazdı. Suçu kendinde veya babamda arayacaktı. Babam, annem gibi tepki vermez. Baskıcı baba figürü ortaya çıkardı. Ama kız kardeşime 8 ay önce söyledim ve beraber ağladık ona üzülmemesi gerektiğini ne olursa olsun ablasının aynı kişi olduğunu söyledim. Anneme söylemedim çünkü şu an maddi ve manevi sıkıntıda ama söyleyeceğim annemin ve kardeşlerimin bunu bilmeye hakkı var. Ama babama söylemek aklımın ucundan bile geçmiyor.
Size sormak istediğim soru şu neden yaşıyoruz ve neden benim hayatım böyle diye her gün düşünüyorum.

Bu Soru Hakkındaki Görüşler