uyandım

merhabalar nerden başlıyacağımı bilmiyorum geçmişten başlamak gerekirse . Hayatım boyunca insanlar ne isterse onu yaptım. Annem babam insanlar.. küçükken bile meslek sorduklarında ben büyüyünce normal insan olucam belki ozaman beni severler diye düşündüm. bu lise1 e kadar böyleydi. Sorunu hep kendimde gördüm hep kendimi suçladım. 17 sene sonra uyandım insanları , düşündüklerini, maskelerini herşeyi… İnsanlar çok kötü efendim. sarjsız robotlar. gibi. uyanmanın bu kadar can yakıcağını düşünmemiştim. çok fazla düşünüyorum ve artık dayanamıyorum. Hayatım boyunca hep hayalperestim. ve ben o dünyada mutluyum olmak istediğim kişiyim. dünyamda insanlar maskesiz orda mutsuz insanı mutlu yapabilirim. o dünyanın gerçek olmasını istiyorum. özel güçlerimin olmasını isterdim yanlış anlamayın hava atmak için değil sadece değiştirmek için. aslında var görünmezim. İnsanların gözünün içine bakarak cığlık atsam bile kimse duymaz. çok fazla maskem var. okulda başka öğretmenlerin önünde başka arkadaşlarımın yanında evde başka . kendi kendime konuşuyorum çünkü insanlara anlatmak çok fazla yorucu . çift kişilik olduğumu düşünüyorum insalrın yanında sürekli gülen içine kapanık duygusal bir insanım . ailemin benden nefret etmesini isterdim. çünkü geleceğimi görmüyorum . ve hayal kırıklığı yaşamalarını istemiyorum ben çok yaşadım hayal kırıklılığını güçlendiren şeydir insanlar. hayatıma devam etmemin tek nedeni aileme olan borcum. yalnızlıktan korkuyorum ama yalnız kalmak istiyorum. yapayalnız. yavaş yavaş eridiğimi farkediyorum battığımı . kimsenin artık bana yardım edemiyeceğini biliyorum.. hayatı seviyorum. insanları değil. Teşekkürler