Ben küçüklüğümden kaynaklı çabuk ağlayan bir insanım. Duygusalım yani. 17 yaşına kadar yaşadığım şehirden başka bir şehre taşındıktan sonra çok değiştim özleme duygum yok insanlara karşı. Üniversitedeyim annem babamı bile özlemiyorum. Asıl sorunumsa ne kadar süredir olduğunu bilmediğim bir şey. Hep oyuncu olmak isterdim bebekliğimden beri hep bir şeyleri taklit eder onların karakterlerini oynardım. Ama artık ne izlesem o şey bittikten sonra etrafımda bu olay devam ediyormuş gibi kendi kendime oynuyorum sanki devamını. Etrafımda sanki o kişiler var olay canlanıyor. Başta eğlenceli gelse de artık korkuyorum. Çok çabuk sinirlenen vr çabuk geçmesine rağmen sinirlenince kafayı yiyen biriyim. Bi kaç aydır da saat takıntım oluştu önlenemeyecek şekilde. Otobüse biniyorum şu saatte evde olacağım, bu saatte yürümem bitmiş olacak gibi. Bunlar beni korkutuyor
| Bu Soru Hakkındaki Görüşler |
