“Çocuğum yemek yemiyor” klasiğiyle huzurlardayız. Bu soruna, bilimsel olmayan yöntemlerle yaklaştığımızda aşağıdaki gibi maddeler çıkıyor. İyileşmenin ne kadar süreceğini bilmemekle beraber (malum, bilimsel olmadığı için matematiğini çıkaramıyoruz) her madde bizim evde işe yaramıştır. Sizde işe yaramazsa sorumlusu ben değilim.
1.Kuru üzüm. Bazen her kaşığın üzerine bir tane kondurarak. Bazen kaşık aralarında.
2.Yemeğin yanı başında bir kase de tatlı sunarak. Mandalina suyuna bisküvi olsun, elma rendesine ceviz-tarçın olsun.
3.Öğün aralarını cidden uzatarak. 11’den 17’ye kadar beklemek gerekse bile. (Bu biraz bilimsel)
4.Yedirdiğinin, çalıştım, kazandım, aldım sıralamasıyla değil, saf şükranla yenecek nimetler ve çok güzel şeyler olduğunun idrakine vararak.
5.Kendi yemeyeceğin kadar tuhaf tatta bir karışımı ona yedirmeyerek. (1. maddeyle çelişmekte ama istisnalar kaideyi bozmamaktadır)
6.Bir yemeği sevgiyle ama gerçekten sevgiyle yaparak. Çocuklarda bir cinlik var, kalp çakraları her daim temiz, ona göre.
7.Yemek üzerine Ettehiyyatü ve diğer dua-sureler okuyarak. Ne okuduğunu bilerek okuyarak.
8.”Yapıyorum bakalım ama biliyorum yine yemiycek” diye bıdırbıdır etmeyerek, kötü enerji yaymayarak, hayal kırıklığını davet etmeyerek.
9.”Asla kaşıkla peşinden koşmayacağım” diyen anne olmayarak, bazen merhamet gereği, bazen eskilere bir selam çakmak niyetiyle elinde kaşıkla o neredeyse orada bitmenin hisli gönül bağını da küçümsemeyerek ancak zorlamayarak da. Oyun arasında. Sohbet ederken. O eski anneyi sevimli/sıcak buluyorum. Yeni anneyi, gururunun/reddedilme korkusunun vardığı safhadan dolayı pek değil. Bir de vakti yok. Çok koşuyor muyum? Yok, ben de arada kalmış bir anneyim. Bir öyle bir böyle. Eskiyle yeni. Doğuyla batı. Kuzeyle güney. . Ama güzel manzara mı, bence güzel…
