Bedenim ile bilincim benin arasında kalan bir boşlukmuşum gibi. Ya da kendi kendimin dışında olan bir boşluk.

8 yaşımdan beri gördüğüm halüsinasyonlar oldu bunlar belli yaşlar aralıklarında biçim değiştirerek ilerledi. Ve bunların doğurduğu karanlık ve yalnızlık korkularım oldu. Evde hayatta tek durmazdım ve karanlık oldu mu neredeyse bağıran bir çocuktum.Bunlarla hep yalnız mücadele ettim kimse benim bu durumlarımı pek önemsemezdi. Hep içe kapanık sessiz bir çocuk oldum.17 – 18 ime geldiğimde din ve tanrı ile ilişkimi tamamen kestim ve bununla beraber tüm bu halüsinasyonlar kaybolmuştu ve seslerde.Fakat bununla beraber ağır bir 2 sene depresyon dönemim başladı.3 günlere kadar giden uyku problemlerim oluştu.Bilinçli olmadığımı düşündüğüm anlar oldu. Saplantılı bir şekilde felsefe ile temellendirmeye çalıştım. Ve sürüyle hayata bakış açıları yani düşünüş sistemleri oluşturdum. Hepsi farklı farklı hepsi birbirinden bağımsız. Hayatta kalabilmek için onlara ihtiyacım vardı yoksa intihara yöneliyordum hep. Ve bunlar o kadar çoğaldı ki artık kim olduğumu bilemez oldum. Ben kimdim sorusunu sordum. Hiçbir yanıt alamadım. Çünkü ben kendimi uydurmuştum sanki. Yargılarım olmadı hayata dair hiçbir bakışım olmadı esas olarak sadece maskeler yarattım onlar ile varlığımı sürdürdüm aslında kendimin olmadığını farkettim çünkü içimdeki o tüm yüzlere baktığımda kendimi görmüyordum evet onlar bendi ama bana yabancı benlerdi. Her güne farklı ruhsal konumlarda başladığım oldu aşırı dalgınlığım unutkanlığım başladı. Arkadaşlarım değişimlerimi çok yadırgadı. Fakat ben aslında ne kadar farklı olduğumu anladım yani kendimden her günkü kendimden her ayrı günde farklıydım. Su gibi kabın şeklini alıyordum sanki. Ortamdan ayrıldığımda ise ben ne yaptım sorularını soruyordum. Böyle bir dönem de geçti. Kendimin olmadığını anladığımda işte o an da aslında hissedemediğimi hissettim. Dokunduğum her şey beni sinir etmeye başladı çünkü hiçbir şey hissedemiyordum. Şu an da böyle bir durumdayım. Sanki bedenim ile ben arasında olan bir boşluktaymışım gibi. Dokunuyorum ama dokunduğumu hissedemiyorum sadece biliyorum.Kendi kendimin kendim olduğundan emin olmam gerekir ki tüm bu söylediklerime de inanayım.Zıt düşüncelere çok sahibim. Ama bir o kadar da tutarlıyımdır.Yani normalde pratik yaşamda gayet her şey normal gözükür dışardaki bir göz için.Bunu ben çözemiyorken başka kim çözebilirki kendimde olan bir şeyi.

• Psikolog Damla Alkoç

  08-08-2014 İsim Soyisim : Damla Alkoç Merhaba 8 yaşından itibaren beliren bir süreç var. Nasıl başladığı ve o dönemde yaşadıklarınız bizim için önemlidir. Evet kendinizden daha iyi bilen biri yok sorunun kaynağı sizde olduğu için çözümü de sizde. Benlik çatışmaları psikolojik yatkınlıkla birlikte kişilik özelliklerine göre yaşadığı olaylarla birlikte pekişir. Anladığım kadarıyla detaycı, hassas, dikkatli bir yapınız var ve dışardaki tüm uyaranlara karşı hassasınız bu da sizi rahatlıkla etkiliyor. Bu yüzden denge kurmanızda da sıkıntı yaşamış olabilirsiniz. Bu gibi durumlarda tabi daha detaylı konusmamız gerekir o zaman sizi daha net bilgilendirebilirim.Ayrıca tüm bu süreçlerin farkında olduğunuz için psikotik bir durum oldugunu düşünmüyorum daha çok bilinçli ve farkında tarafınızla nevrotik bir durum olduğu söylenebilir.